Συντριπτικό ενδοαρθρικό κάταγμα αγκώνος

Ασθενής γυναίκα 65 ετών, υπέστη κάκωση αριστερού αγκώνα συνεπεία πτώσης στο έδαφος από το ύψος της. Εξετάστηκε κλινικά και βρέθηκε να παρουσιάζει πέραν του πόνου, έντονο οίδημα και δυσκαμψία. Στη συνέχεια υπεβλήθη σε ακτινογραφία με την οποία διαγνώστηκε με συντριπτικό ενδοαρθρικό κάταγμα αγκώνος. 

Πλάνο προτεινόμενης θεραπείας.

Αρχικά εφαρμόστηκε βραχιονοπηχεοκαρπικός γυψονάρθηκας για έλεγχο του πόνου. Κατόπιν συνεστήθη ως μέθοδος θεραπείας η χειρουργική επέμβαση. Κατόπιν συνεστήθη ως μέθοδος θεραπείας η χειρουργική επέμβαση. Η ένδειξη ήταν σαφής. Μετά από συντηρητική αντιμετώπιση, η πρόγνωση για τη λειτουργικότητα της άρθρωσης θα ήταν κακή, κυρίως όσον αφορά το εύρος κίνησης. 

Προεγχειρητικό πλάνο.

Με τη συναίνεση ασθενούς και συγγενικού περιβάλοντος, αποφασίστηκε η χειρουργική αντιμετώπιση. Για τον προεγχειρητικό σχεδιασμό και τη σωστή επιλογή των εμφυτευμάτων, το κάταγμα απεικονίστηκε περεταίρω με αξονική τομογραφία και τρισδιάστατη ανασύνθεση των εικόνων της. Μετά την ολοκλήρωση του απαραίτητου προεγχειρητκού ελέγχου, η εγχείρηση πραγματοποιήθηκε σε ιδιωτικό θεραπευτήριο. Υπό γενική αναισθησία και μασχαλιαίο block για μετεγχειρητική αναλγησία, έγινε ανοιχτή ανάταξη και οστεοσύνθεση του κατάγματος με ειδικές ανατομικές πλάκες και βίδες. Η ανάνηψη ήταν ευχερής, χωρίς ιδιαίτερο μετεγχειρικό πόνο. Το άκρο τοποθετήθηκε σε γυψονάρθηκα, για δύο εβδομάδες. Η επούλωση του τραύματος ήταν καλή και η ασθενής εντάχθηκε σε πρόγραμμα έγκαιρης κινητοποίησης του αγκώνα με κατάλληλη φυσιοθεραπεία. Το εύρος κίνησης της άρθρωσης μετά τον πρώτο μήνα ήταν άριστο.

Με τη χειρουργική θεραπεία περίπλοκων ενδοαρθρικών καταγμάτων, επιτυγχάνεται το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα όσον αφορά τη λειτουργικότητα μίας άρθρωσης, καθώς επίσης ελαχιστοποιούνται και οι πιθανότητες απώτερων επιπλοκών, όπως η σοβαρή μετατραυματική αρθρίτιδα.

Το όφελος της χειρουργικής θεραπείας

• Άμεση κινητοποίηση της άρθρωσης, χωρίς γύψο.
• Σύντομη νοσηλεία και ελάχιστος μετεγχειρητικός πόνος.
• Πλήρες εύρος κίνησης ένα μήνα μετεγχειρητικά.
• Ελάχιστες πιθανότητες για απώτερες επιπλοκές.

Το είδος της θεραπείας είναι πάντα απόφαση που αφορά τον ασθενή. Ο γιατρός οφείλει μόνο, με επιστημονική προσέγγιση, να εξηγήσει και να προτείνει τις εναλλακτικές θεραπείες , ανάλογα με τις προσδοκίες της τυπικής καθημερινότητας και το ιστορικό.